Gisteren zag ik voor het eerst verschillende schilderijen van de Belgische schilder Jean Brusselmans (1884-1953) bij elkaar. Het Haags Gemeentemuseum bracht zo’n veertig werken samen, waaronder dat ene mooie schilderij van Marie, Brusselmans’ vrouw, waarmee het voor mij een paar jaar geleden allemaal begon in een zaal van het Stedelijk Museum in Amsterdam. Mijn liefde voor Brusselmans bedoel ik.

 

Ik schreef over dat schilderij in mijn boek Doorkijken.

In het Gemeentemuseum zag ik Marie ook terug op andere schilderijen van Brusselmans, steeds in diezelfde geweldige jurk. ‘Misschien had ze er maar één,’ peinsde mijn dochter, nadat ik haar had verteld dat het echtpaar Brusselmans vreselijk arm was en dat Marie in 1943 door kou en honger was gestorven. Misschien wel, maar wat voor een.

Brusselmans’ stillevens en landschappen, de kleuren, de vlakverdeling, de herkenbare verfveegjes, hun bordkartonnen uiterlijk – ik kan ernaar blijven kijken.

‘Hoe komt het dat niemand anders dat zag?’ vraagt conservator Hans Janssen in de catalogus aan kunstenaar Jan Dibbets, lange tijd een van de weinige liefhebbers van het werk van Jean Brusselmans. Dibbets heeft geen idee.

Ik ook niet.

In de nieuwste editie van Harper’s Bazaar schreef ik maar weer eens een stukje over Jean Brusselmans. Meer kan ik niet voor hem doen.

 

Jean Brusselmans, t/m 10 juni, Gemeentemuseum Den Haag