Had ik nu echt op een prachtige zaterdagochtend een uurtje of wat naar foto’s van een waterskiënde eekhoorn zitten kijken? Eh, ja. Er waren wel dingen die moesten, maar ze waren minder belangrijk dan Twiggy, die onlangs in zijn oranje zwemvestje een laatste rondje maakte door het water van een ondiep zwembad buiten het U.S. Bank Stadium in Minneapolis, onbekommerd hangend achter een op afstand bestuurbare minispeedboot. Terwijl de rest van het gezin me zat uit te lachen, laafde ik me aan Google Images.

Twiggy is een hij. Daar moest ik aan wennen, ik dacht aanvankelijk dat de eekhoorn was vernoemd naar het beroemde Britse vrouwelijke model uit de jaren zestig. Twiggy is ook al de zevende Twiggy op rij, las ik. Aan het eind van de jaren zeventig begonnen Lou Ann Best en haar man Chuck de beesten te trainen. Wat ooit begonnen was als een weddenschap (de dochter van het echtpaar kreeg een radiografisch bestuurbaar bootje, een vriend daagde Chuck uit: ‘Durf jij die eekhoorn van jullie…’, et cetera) groeide snel uit tot een professionele business.

Ze trainden drie Twiggy’s tegelijk, thuis in het bad. En toen ging Chuck dood. Hij verdronk in 1997 tijdens een boottocht, terwijl hij zijn schoonvader uit het water probeerde te redden. Eerst wilde Lou Ann niet meer verder met de eekhoornshow, maar de aanvragen bleven binnenstromen. Ze keerde terug, dit keer met een boodschap, uitgedragen door Twiggy. Leer zwemmen. Draag een zwemvest op de boot. Luister naar de badmeester.

De foto’s zijn geweldig. Het oranje of rode zwemvest steekt steeds prachtig af tegen het azuurblauwe water van het zwembad, de witte eekhoornbuik is om te zoenen en die staart! De ene Twiggy houdt ‘m in een fiere krul omhoog, de andere laat hem vlak boven het water scheren. De beste foto’s zijn natuurlijk die waarvoor de fotograaf door de knieën ging tot zijn camera op eekhoornooghoogte was. Of die waarop Twiggy broeierig opzij blikt, zo van: ‘Gooi al die Baywatch-gifjes op me.’ Of die waarop hij met één poot stuurt, nondeju. Verder zat ik natuurlijk de hele zaterdagochtend te kijken naar een eekhoorn met een joekel van een Stockholmsyndroom. Waterskiën of verzuipen, dat waren Twiggy’s enige opties.

Dieren die grappige mensendingen doen – internet zit er zowat mee verstopt. Turf voor de gein eens wat je zoal na een dagje op Instagram en Twitter bent tegengekomen. Resultaat van gisteren: een fotograferende aap, een skateboardende hond en een met een beugel, een luiaard achter een bureau, een kat met een koksmuts op, een biggetje met roze regenlaarsjes, een knuffelende leeuw en een surfende geit. Op Instagram heeft Twiggy zelfs een vrouwelijk evenknietje: Jill (@this_girl_is_a_squirrel), een eekhoorn die vijf jaar geleden werd gered na een orkaan en in ruil daarvoor poseert in Hula-rokjes, tovenaarskostuums en wollen elandtruien.

(Edgar Su/Reuters)

Kunstenaar Melanie Bonajo verzamelde dit soort foto’s tien jaar lang en bracht ze in 2015 samen in het vermakelijke en wrange boek Non-Human Persons, het eerste deel van haar serie Matrix Botanica. Wanneer stopt een dier met dier-zijn? Dat was een van de vragen die eraan ten grondslag lag. Graag voeg ik daaraan toe: en wat is uiteindelijk het effect van die beelden waarop het dier niet zichzelf is, maar een mensvriendelijke, herkenbare variant, die met de feestdagen een kerstmuts draagt en sushi met stokjes eet, zoals het hoort? Waarschijnlijk nog meer van wat we kortgeleden zagen gebeuren in Safaripark Beekse Bergen: een gezin met baby dat middenin het jachtluipaardenterritorium vrolijk uit de auto stapte om foto’s te maken van wat er online vaak zo lief en ongevaarlijk uitziet.

Videostill / YouTube

Nu is een eekhoorn nog geen jachtluipaard, niettemin is het een wild dier. Een wild dier dat niet in het water thuishoort. Die beesten zijn daar zó aan gewend hoor, vertelde Lou Ann Best in 2016 aan The Washington Post. Natuurlijk. Ook eekhoorns hebben immers weleens de behoefte om uit hun comfort zone te stappen.