Dit stuk, over We Wear Culture, verscheen in Harper’s Bazaar, in de oktobereditie van 2017.

Ah, Google. De laatste jaren was de zoekmachine wat mij betreft synoniem geworden met privacyschending en irritante gepersonaliseerde advertenties; ik wilde er niets meer mee te maken hebben. Toch laaide de liefde onlangs weer op toen iemand me wees op de nieuwste virtuele expositie in de Arts & Culture-sectie. Sowieso was ik even vergeten – noem het gemakzucht of gewenning – dat Google best belangrijk is geweest voor het verschaffen van onbeperkte toegang tot de mooiste kunstwerken ter wereld. Sinds 2011 kan iedereen met een internetverbinding middels haarscherpe foto’s meer dan 32 duizend schilderijen, sculpturen en tekeningen bekijken uit de collecties van tot nu toe 46 internationale musea (het moeten er nog veel meer worden). Je kunt er inzoomen op De Kus van Gustav Klimt (in het Belvedere in Wenen) tot je bijkans scheel ziet en vooral: zonder dat je wordt teruggefloten door een boze museumsuppoost.

Oké, dat is geweldig. De hoeveelheid kunsthistorische informatie die Google over je uitstort, gecombineerd met de nieuwste technologische ontwikkelingen op cameragebied – je mond valt ervan open. En nu is er dus iets nieuws: We Wear Culture. Ik geef grif toe: dat vloerde me. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik al drie dagen met mijn neus zo ongeveer in het scherm van mijn laptop gedrukt. Want We Wear Culture is verdorie precies waar ik behoefte aan had. Hier bundelden meer dan 180 musea, mode-instituten, archieven en scholen uit verschillende steden hun krachten om via film, video, tekst en fotografie de prachtigste verhalen te vertellen over zo’n 36 duizend kledingstukken.

De Indiase sari bijvoorbeeld – tot nu toe had ik geen idee dat die op zoveel verschillende manieren kan worden geknoopt. Het artikel wordt geïllustreerd met mooie prenten en gedetailleerd in beeld gebrachte sari’s uit de collectie van het Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya Museum in Mumbai. Van daaruit beland ik bij de Japanse kimono en zijn verschillende symbolische betekenissen en kan ik ook nog eens kiezen uit tien verhalen over traditionele kledij (volkskostuums uit Servië, sarongs uit Singapore) en hoe die gemaakt wordt. Er zijn virtuele exposities over Chanels beroemde zwarte jurkje, maar ook over de geschiedenis van de waaier. En wie altijd al alles wilde weten over de miskende geweven hoedjes van de oorspronkelijke bewoners van Noord-Californië – die worden vaak geheel ten onrechte aangezien voor rieten mandjes – is hier aan het goede adres.

Ik scroll van hot naar her, bang om iets te missen. Ik zoom koortsachtig in op het ingewikkelde borduurwerk van een zestiende-eeuws lijfje van koningin Elizabeth I van Engeland uit de collectie van het Kyoto Costume Institute, breng een haastig bezoek achter de schermen van het kledinglaboratorium van het Metropolitan Museum of Art in New York, lees vluchtig over de Italiaanse liefde voor mode in een interview met de directeur van Sistema Moda Italia. Google heeft het voor elkaar, hoor. Binnen no-time ben ik volledig verslaafd geraakt aan de data-overvloed op We Wear Culture, en toegegeven: ook enigszins overspannen.

Tijd voor bezinning. De komende tijd concentreer ik me op het hoofdstuk Fashion + The Arts en ik begin met de kledingkast van Frida Kahlo. In de online expositie Appearances Can Be Deceiving, samengesteld door het Museo Frida Kahlo in Mexico-Stad, lees en zie ik hoe de kunstenaar haar door polio aangetaste onderlijf probeerde te verhullen met de originele Tihuana-dracht, die met kleurrijke details de aandacht vestigde op haar bovenlijf. Ik kijk nog eens naar Kahlo’s intrigerende zelfportretten (had ik al gezegd dat je die via Google Arts & Culture heel makkelijk – laat maar) en zie ineens zoveel meer. Zo moet het dus. Tot morgen, Google.