Wie o wie mag zich straks de nieuwe eigenaar noemen van deze lange zwarte blazer van Yves Saint Laurent? Als het aan Victoria Koblenko (36) ligt, is het iemand die een ingetogen kledingstuk als dit op waarde kan schatten. Die inziet dat het niet schreeuwt, maar fluistert; dat het geen Michael Kors-tas is, maar een tijdloos stuk dat aanwezig is ondanks zijn ingetogenheid en chic in weerwil van zijn eenvoud. Zo iemand, 35 plus, wellicht werkzaam in de zakenwereld, kan deze pre-loved blazer (of is het iets anders – daar komen we zo dadelijk op terug) met een paar muisklikken haar eigen kledingkast binnen slepen. Koblenko verkoopt hem op Vestiaire Collective, de internationale online bazaar voor eerder gedragen designerkleding, waar dagelijks 3.200 nieuwe producten worden aangeboden.

Goed, eerst die benaming. Blazer of jurk – that’s the question. Het maakt Victoria Koblenko evenwel niet veel uit, ze heeft het afwisselend over een ‘lang colbert’, ‘een soort jurk met overslag’ en ‘een little black dress, maar dan met lange mouwen en tot net onder de knie’. Waar het om gaat is dat ze rond 2007 in Singapore op zoek was naar een uitroepteken, een slotakkoord, de vervulling van een outfithonger die zo groot was, dat ze op de verlichte etalages van de Singaporese Champs-Élysées afging als een mot op een straatlantaarn. Wat was er gebeurd? Nou, ze had vijf weken lang in een zweterig skipak in een auto gezeten. Dát.

35 dagen had de autorally van Amsterdam naar Singapore geduurd. En hoe bijzonder het ook was geweest, na die 35 dagen zat Koblenko er wat garderobe betreft behoorlijk doorheen. Ze somt op: dat vermaledijde skipak, een paar T-shirts en een korte broek – dat was alles wat ze in haar handbagage had mogen meenemen van huis. Vandaar dat ze nu door die luxe winkelstraat liep te watertanden en als een blok viel voor een paar schoenen van Louis Vuitton én de lange zwarte blazerjurk, die ze trouwens eerder voelde dan zag. Ze had haar vingers langs het kledingrek laten gaan en daar: zacht, soepel, wol, uitroepteken, slotakkoord – dat moest het zijn.

Ze droeg de jurk in totaal een keer of acht. Niet naar filmpremières of gelegenheden waarvoor ze doorgaans alles uit de kast trekt; daarvoor is het kledingstuk te sophisticated, te discreet. Ze had het aan toen vrienden diploma’s haalden en toen ze voor het Ministerie van Buitenlandse Zaken een feestelijke bijeenkomst voorzat waar Sheena Hadi, een Indiase voorvechtster van de mensenrechten, de Human Right Tulip kreeg uitgereikt. Voor die gebeurtenissen bleek de blazerjurk, gewoon met suède hakken eronder, de perfecte combinatie van elegantie en bescheidenheid.

Als je haar zo liefdevol hoort praten over de diepe V-hals (‘bijna tot de navel’) en de manier waarop het kledingstuk aan de onderkant is afgewerkt met een rand gevlochten velours, dan kun je niet anders dan je afvragen: waarom? Waarom moet de blazerjurk weg?

Het is de fase waar ze nu in zit, legt ze uit. Zeven maanden geleden (negen alweer voor wie dit leest) kreeg ze haar eerste kind, een jongetje. Sindsdien is ze zich minder vrouwelijk gaan kleden. Jurken en naaldhakken blijven in de kast, het zijn nu vooral broeken en lagere schoenen die Victoria Koblenko draagt. De blazerjurk, hoe mooi ook, hangt al een tijdlang werkeloos in haar kast, als herinnering aan een periode die hoogst waarschijnlijk niet meer terugkomt. En de tijd dat ze kleding als in een museumdepot eindeloos bewaarde is eveneens voorbij. Vanaf nu weerspiegelt de inhoud van haar kledingkast de dingen ze steeds belangrijker is gaan vinden: draagbaarheid, duurzaamheid en respect voor wat met liefde werd gemaakt. Vandaar haar besluit: de blazerjurk moet gaan. Het kledingstuk is eenvoudigweg te mooi om niet te worden gedragen. Het zou eeuwig zonde zijn om het een tweede leven te misgunnen.

Spijt zal ze dus niet zo snel hebben. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er volledig moeiteloos afstand van doet. Als ze de toekomstige eigenaar één advies mag geven? Gooi haar geliefde wollen kledingstuk niet in de wasmachine, maar breng het naar de stomerij. Zo blijft het ding veel langer mooi. En: draag het. Alsjeblieft, dráág het.

Dit kledingstuk verscheen in Harper’s Bazaar, juni 2017. Fotografie: Alexandra Brand.