Vandaag is Myrthe van der Meer (32) in functie en het is om die reden, en om die reden alleen, dat ze niet in haar zombie-outfit loopt. Tachtig procent van de tijd, schat ze – en ze constateert tegelijkertijd dat de thee op is – tachtig procent van de tijd is ze zichzelf en dat betekent dat ze onafgebroken resideert in een twintig jaar oude spijkerbroek en een vijftien jaar oude, donkerblauwe trui, die haar moeder destijds op de groei kocht en die nog altijd om haar lijf slobbert.

In die kleren scharrelt ze in en rond haar huis, waar de vensterbank een weelde aan orchideeën draagt en in de achtertuin de peren en de courgettes hard werken om aan het eisenpakket van hun eigenaar te voldoen (geen gelanterfant, beetje vlot rijpen graag). In die kleren bezoekt ze haar verzorgpony’s. Alleen wanneer ze naar de supermarkt moet, trekt ze een andere broek aan en een jas, om haar slobbertrui te verbergen.

Is ze dan nog wel zichzelf? ‘Nouja, weet ík veel. Ik zie kleding als iets functioneels. Het is iets wat je inzet, waarmee je dingen bereikt die je wel of niet wil. Elk kledingstuk dat ik heb, heeft een andere functie, een ander doel.’

Neem de bloes die ze nu draagt. In de functie van kledingstuk dat wordt gedragen tijdens een interview, een kwetsbare positie voor de draagster, is die perfect. Hij is kleurrijk, maar niet te opvallend. Onregelmatig van print, maar niet aanstootgevend. ‘Dat jij misschien denkt: Goh, leuke bloes. Maar ik wil niet dat jij denkt: Ooo, die bloes zou ik willen hébben, die zou ik van jouw lijf willen scheuren, ja jij bent iemand die dat soort kleding koopt speciaal om mij de ogen uit te steken, ja ja vást, en dan zo’n decolleté, jij bent zeker zo iemand met zo’n decolleté. Nee! Wil je nog thee?’

Myrthe van der Meer (een pseudoniem) schreef in de afgelopen drie jaar drie romans, waarvan twee, PAAZ en UP, gebaseerd op haar eigen ervaringen als psychiatrisch patiënt. Het is in die hoedanigheid dat ze regelmatig in de media verschijnt, om iets te zeggen over het aantal zelfmoorden in Nederland, haar verblijf op de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek, haar leven met een bipolaire stoornis en het syndroom van Asperger.

Ze was te zien met Theo Maassen in 24 uur met…, in Paul Wittemans De Meesterwerken, werd geïnterviewd voor Viva, Opzij, Psychologie Magazine – en nooit droeg ze haar favoriete ‘zwerverspak’. Altijd was ze tijdens die gelegenheden ‘in functie’, dat wil zeggen dat ze op die momenten representeert wat ze wil uitdragen: professionaliteit. Op televisie kan ze de bloes die ze nu draagt niet aan, omdat de print te druk is en gaat dansen op het beeldscherm. Maar de jasjes die ze zelf beschilderde en versierde – die kunnen wel.

Ze heeft ze uitgestald op de rode bank en op de paspop ernaast. Het zijn simpele no-nonsense jasjes, neutraal van kleur en zonder kraag. Ze koopt ze bij de Hema of C&A en gaat ze dan (‘meestal tijdens een hypomane periode, waarin alles moet wijken voor de hobby van dat moment’) te lijf met acryl- en textielverf en permanentmarkers.

Het eerste jasje dat ze maakte, zo’n zes jaar geleden, was de Klimt: het is bruin en de linkermouw is versierd met gouden, zilveren en gekleurde vlekken, waarin je onmiddellijk de invloed van de schilder Gustave Klimt herkent. Daarna volgde het jasje met op de achterkant een grote uil die zijn vleugels uitspreidt, zo, dat hij haar schouders omhelst wanneer ze het aan heeft. ‘Anatomisch incorrect’ en minder kleurrijk dan ze had gewild, maar ja. Van der Meer is allang blij dat zijn vleugels niet op engelenvleugels lijken, want dat zou ze ‘heel erg kitscherig’ hebben gevonden.

Er is altijd wel wat. De draak op het derde jasje, akelig netjes getekend, confronteerde haar met het probleem dat het kronkelbeest twee keer een omslag moest maken en ja, hoe doe je dat eigenlijk? Het jasje dat ze goud en zilver spoot en versierde met opspeldbruidsboeketdecoraties bezorgde haar slapeloze nachten omdat de metalen versiering klingelend geluid maakte wanneer ze bewoog.

Er liggen ook twee lange dunne omslagdoeken, besteld vanuit Australië, de ene met een vleugelpatroon, de andere met alweer een uil die zijn vleugels spreidt. Hun kleuren zijn ongeëvenaard, maar Van der Meer vindt haar eigen uil mooier. Die is wat agressiever, net als de draak overigens, die rode bloedsporen aan zijn klauwen heeft.

‘Ik zoek met die jasjes steeds een grens op’, zegt ze. ‘Uilen en draken zijn agressieve beesten, daarom gebruikte ik ze. Zelf ben ik niet agressief, dan is het leuk om kleding te dragen die eigenlijk zegt: Als je te dichtbij komt, bijt ik je strot af. Niemand ziet dat, want iedereen vindt het mooi, maar ik voel het en dat is genoeg. Het is mijn eigen wereld die ik stiekem meeneem als ik iets publieks ga doen.’

Kijk, gaf je Myrthe van der Meer de keuze, dan zou ze honderd procent van de tijd in haar donkerblauwe zwerverskloffie lopen. Maar ze heeft gemerkt hoe belangrijk kleding is. ‘Kleding is een sociaal iets. Een soort sociale streepjescode.’

Dat merkte ze vooral op de paaz, de psychiatrische afdeling waar ze verbleef. ‘Daar was ik erg bezig met mezelf zo netjes mogelijk te kleden. Ik liep bewust niet in slonzige truien, want ik wilde niet gezien worden als psychiatrische patiënt. Dat kostte moeite, maar ik wist dat als je jezelf goed verzorgt, artsen en verplegers jou ook beter verzorgen. Ik zag kleding als iets wat echt belangrijk was, bijna van levensbelang. En ik denk wel dat die houding heeft geholpen.’

Van kleding houden – dat is weer een ander verhaal. ‘Ik denk niet dat ik dat doe. Als ik gedwongen word om kleding te dragen, dan ga ik daarover nadenken, dan zál ik daarover nadenken, en dan trek ik conclusies.’ Maar verliefd worden op een kledingstuk? Nee. Niet voor niets beschildert ze jasjes. ‘Dat is de buítenkant. En daar gaat het om bij kleding, toch? Bij mij in elk geval.’

Gepubliceerd op 5 augustus 2015 in de Volkskrant.