Had de Italiaanse fotograaf Lorenzo Vitturi zijn tentoonstelling Dalston Anatomy nu wel of niet moeten inrichten als markt? Dat is de vraag die me al dagen bezighoudt, sinds ik zijn presentatie zag in de bibliotheek van Foam in Amsterdam, waar het fotografiemuseum sinds jaar en dag jonge fotografietalenten presenteert.

Vitturi (33) is zo’n talent. Op de fotografiebeurs Unseen, afgelopen september, portretteerde de fotograaf bezoekers in een zelfgebouwde studio, tussen sculpturen die hij had gemaakt van op het beursterrein bij elkaar gesprokkeld materiaal. Zijn kleurrijke boek, uitgebracht met twee verschillende stoffen omslagen, bleek zo knotsgek en aanstekelijk dat mensen moeite hadden om het terug te leggen. Met Dalston Anatomy brengt Vitturi een ode aan de levendige Ridley Road Market in de Londense wijk Hackney, waar Dalston dan weer een district van is. Ook de Britse fotograaf Stephen Gill maakte veel van zijn werk in Hackney, dat blijkbaar een inspirerende plek voor fotografen is.

 

 

 

 

 

 

 

 

Vitturi verzamelde er wat hij vond en kreeg toegestopt van de kraamhouders: exotisch fruit, groentekistjes, kleren, plastic tasjes, rollen touw en gekleurde pigmenten. Daar maakte hij uitzinnige en decadente sculpturen van: torens van balancerende bananen, groene pepers en uien; een donker bloemkoolbos; een blauw bouwsel van ballonnen, plastic zakken en een trechter – en fotografeerde ze. Hij maakte eigenzinnige ‘portretten’ van de mensen op de markt, meestal van achteren in beeld gebracht met nadruk op hun haardracht of hoofddeksels. In het boek werd alles knap op kleur en vorm geordend. Het is een wervelend, liefdevol en creatief portret van een plek die op de fotograaf duidelijk veel indruk heeft gemaakt en Vitturi weet zijn enthousiasme over te brengen op het publiek.

Toch krijgt de fotograaf dat in zijn tentoonstelling minder makkelijk voor elkaar. Het ligt niet aan de foto’s, die zijn nog steeds aanstekelijk. Ze worden speels gepresenteerd: op pallets en kratjes die, zo begrijp je nu, afkomstig zijn van de Ridley Road Market; ze hangen dwars op de muur, zodat ze de ruimte in steken; en ze werden op verschillende formaten afgedrukt, van heel klein tot heel groot. Daarnaast werd de bibliotheek van Foam een beetje ingericht als markt. Er staat een kraampje, er hangen gestreepte zeildoeken aan de balustrade. En daar begint de twijfel.

 

 

 

 

 

 

 

 

Is dit niet een al te letterlijke invulling van het onderwerp: het thema is markt dus we gaan een markt bouwen? Tegelijkertijd is Vitturi’s zoektocht naar een andere manier van foto’s presenteren dan ze op klassieke wijze als plaatjes aan de muur te hangen, alleen maar te prijzen. Zit het probleem dan eerder in de halfslachtigheid van de presentatie, die er niet in slaagt om de levendigheid en het exotisme van de echte plek te benaderen (een redelijk onbegonnen missie in een museum, maar afijn) en wellicht gewoon nog veel brutaler had moeten zijn? Nog meer kraampjes, een geluidsinstallatie, video’s – áls je dan een markt maakt, maak er dan ook echt één. Ik weet het even niet. Wilt u alstublieft naar Foam gaan en me laten weten wat u denkt?

 

 

Lorenzo Vitturi: Dalston Anatomy. Tot en met 11 december in Foam_3h, Foam, Amsterdam. Publicatie €48.

Gepubliceerd op 14 november 2013 in de Volkskrant