Klerenkastclichés – wie kent ze niet?

Hier is er een: voor een volle kast staan en uitroepen dat je niets hebt om aan te trekken.

Hier is er nog een: thuiskomen met het zoveelste paar zwarte enkellaarsjes en te horen krijgen: ‘Maar je had toch al zwarte schoenen?’

Tussen die twee clichés zit een verband – tenminste, in mijn klerenkast wel. Dat verband heet: klassiekers. De witte blouse. De zwarte broek. De streepjestrui. De grijze V-hals sweater. Zwarte enkellaarsjes. Daar is iets mee, en ik weet nu wat het is.

 

 

 

 

 

 

 

 

Jaren kostte het me om aan mezelf toe te geven dat ik het liefst een broek draag met een trui erop. Ik had ongeveer dertig rokjes nodig voordat ik besefte dat die dingen me niet staan. En toen ik me eenmaal realiseerde dat je best van mode kunt houden zonder met een paar uitvergrote kersen op je hoofd te lopen, waren er ook weer wat jaren voorbij.

 

 

 

 

Niet dat ik het ooit heb geprobeerd, dat van die kersen. Zover ben ik nooit gegaan, bij lange na niet zelfs. Maar ik kan me een paar momenten herinneren waarop ik zeker wist: Dit. Doe ik. Nooit. Meer. Zo was daar de keer dat ik aan color blocking deed, lang voordat het hip was, en mijn collega’s spontaan hun zonnebril opzetten wanneer ik langsliep. Een bepaalde minirok staat eveneens in mijn geheugen gegrift, en vooral in dat van mijn moeder die, toen zij langs de trap omhoog keek waar ik haar stond op te wachten, een paar keer slikte voordat ze quasiopgewekt ‘Dag schat’ riep.

De klassiekers dus – daar zoek ik voortaan mijn heil. En ik ben niet de enige. Van alle interviews met Julia Roberts die ik in mijn leven las weet ik nagenoeg niets meer, behalve de opmerking dat zij zweert bij haar dagelijkse kraakheldere witte overhemd, een spijkerbroek en een paar spierwitte All-Stars, hoge. De Britse Topshop-styliste Kate Phelan, volledig uitgebalanceerd en in sync met zichzelf, zegt het ook: ‘Je hebt een wit overhemd nodig’. En een zwart. En een marineblauwe V-nek. En een khaki broek. Iconische modeklassiekers. Heb je nodig.

 

 

 

 

Ik ben het met Kate eens. Maar er is een probleem. Want na zorgvuldig empirisch onderzoek heb ik gemerkt dat niets zo aan veranderingen in de mode onderhevig is als die verdraaide klassiekers. Neem de streepjestrui. Je zou zeggen dat je met de streepjestrui, nota bene door Coco Chanel zelf tot leven gewekt, wel veilig zit.

Is niet waar. De ene streepjestrui is de andere niet. Het ene seizoen lopen de streepjes door tot aan de pols, het andere moet er ineens een lange manchet zonder streepjes aan. De ene zomer zijn de streepjes geen streepjes maar banen, de volgende zijn ze ineens dun en staan ze zo dicht naast elkaar dat je er bijkans scheel van gaat kijken.

Klassiek is klassiek, zou je zeggen, maar zo werkt het dus niet. Vandaar dat ik mezelf elk seizoen weer genoodzaakt zie om de ene nieuwe klassieker na de andere te kopen. In mijn kledingkast vind ik eindeloze minieme variaties op een paar verschillende thema’s. En alles is grijs, zwart, wit en blauw, met hier en daar een verdwaalde modekleur.

En ja, dan kan het dus voorkomen dat ik soms vertwijfeld denk dat ik echt niets heb om aan te trekken, aangezien alles op elkaar lijkt.

Of dat ik thuiskom met nieuwe streepjes en dat iemand in huis (ik zeg niet wie) per ongeluk opmerkt: ‘Maar je had toch al…?’ NEE! Dat zijn de verkeerde.

Klerenkastclichés – dat zei ik al, geen wereldschokkend nieuws. Maar ik zit mooi wel met het idee dat mij een loer wordt gedraaid.

 

 

Gepubliceerd in ELLE, juni 2012