‘Uit getuigenissen van overlevenden, lokale journalisten en vakbondsmensen rijst een beeld op van het inferno dat zaterdagavond rond zeven uur uitbrak in de fabriek van Tazreen Fashions. Het vuur ontstond door onbekende oorzaak op de begane grond, in de opslagplaats voor kleding en garen. In de vijf verdiepingen erboven werkten ruim duizend mensen.’

‘Een brandalarm ging af, maar nooduitgangen ontbraken of waren dicht. Vrouwen die trappen afrenden, liepen juist het vuur tegemoet. In nood springen velen vervolgens uit het raam, niet zelden met fatale afloop. Sommige afdelingshoofden gaven hun geschrokken personeel opdracht op de afdeling te blijven, omdat het loos alarm zou zijn. De verwarring veroorzaakte kostbaar tijdverlies. Volgens sommige getuigen werd de aanwezige blusapparatuur niet gebruikt omdat niemand wist hoe ermee om te gaan.’

‘Meer dan honderd mensen raakten gewond. Zestig lichamen waren zodanig verminkt, dat ze gisteravond nog niet waren geïdentificeerd.’

 

uit: de Volkskrant, dinsdag 27 november 2012, p. 3 ‘Bangladesh rouwt na inferno. Na de brand in de fabriek bij Dhaka liggen vandaag ’s lands 4.500 textielfabrieken stil. “Misdadige nalatigheid”, klinkt het bittere verwijt aan overheid en modeketens.’

 

 

Dat klinkt bekend. In 1911 gebeurde eenzelfde soort ramp in New York: de Triangle Shirtwaist Factory Fire. Ik schreef er al eerder over, hier. Een bericht met een eerbetoon aan de gestorven vrouwen: The Song of the Sewing Machine, gezongen door Fanny Brice in 1927.

 

 

‘Three stories of a ten-floor building at the corner of Greene Street and Washington Place were burned yesterday, and while the fire was going on 141 young men and women at least 125 of them mere girls were burned to death or killed by jumping to the pavement below.

The building was fireproof. It shows now hardly any signs of the disaster that overtook it. The walls are as good as ever so are the floors, nothing is the worse for the fire except the furniture and 141 of the 600 men and girls that were employed in its upper three stories.

Most of the victims were suffocated or burned to death within the building, but some who fought their way to the windows and leaped met death as surely, but perhaps more quickly, on the pavements below.

There is just one fire escape in the building. That one is an interior fire escape. In Greene Street, where the terrified unfortunates crowded before they began to make their mad leaps to death, the whole big front of the building is guiltless of one. Nor is there a fire escape in the back.

A heap of corpses lay on the sidewalk for more than an hour. The firemen were too busy dealing with the fire to pay any attention to people whom they supposed beyond their aid. When the excitement had subsided to such an extent that some of the firemen and policemen could pay attention to this mass of the supposedly dead they found about half  way down in the pack a girl who was still breathing. She died two minutes after she was found.’

 

uit: New York Times, 26 maart 1911, p.1 141 ‘Men and Girls Die in Waist Factory Fire; Trapped High Up in Washington Place Building; Street Strewn with Bodies; Piles of Dead Inside’