De eerste week van februari 2012 was een goede week. In die week vond Ruby Hoette in de straten van New York, een witte sportsok, een bruinwit gestreept rugbyshirt, een witte muts en een blauw hemd. Nog een andere witte sok en een zwartleren handschoen. Nog een andere zwarte handschoen en een gele want. De toegift was een sjaal, dramatisch hangend aan een hek.

 

Ruby Hoette (spreek uit: ho-et) verzamelt verloren en achtergelaten textielwezen in de stad. Ze raakt niets aan, ze neemt niets mee. Ze kijkt alleen maar en maakt registrerende foto’s. Die archiveert ze op haar blog Lost and Collected. Ze vertelt er verhalen mee, in vorm en kleur. Het is één van de manieren waarop ze uiting geeft aan haar ideeën over de rol die kleding in het dagelijkse leven speelt.

 

 

 

 

Kléding, zegt ze met nadruk wanneer we elkaar spreken in een Amsterdams café. Geen mode. Want ook al is Ruby Hoette afgestudeerd aan de modeafdeling van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam, ook al doorliep ze vervolgens de masteropleiding Fashion Design and Society aan Parsons School of Design in New York, en ook al zou ze zich dus feitelijk modeontwerper mogen noemen – modeontwerper noemt zij zichzelf niet.

Het maakt niet uit hoe vaak je het al meemaakte, het blijft een wonderlijk fenomeen. Verdiep je in een onderwerp, in dit geval de betekenis die kleren kunnen hebben, en van alle kanten duiken mensen op die zich daar ook mee bezig houden, en die dat bovendien al veel langer doen dan jij.

Ruby Hoette is zo iemand. In mijn beleving was ze daar ineens, terwijl ze er in feite natuurlijk al veel langer was. Net als Elisa van Joolen, die dit jaar met Hoette afstudeerde aan Parsons. Deze twee dames weten al lang dat een blouse veel meer kan zijn dan fluks aan elkaar gestikte stoffen en dat een tweedehands jasje altijd een verleden heeft. Zij zeggen dingen als: kleding is context, en: kleding is altijd in beweging.

Onlangs hebben Hoette en Van Joolen het project dress-series, of DS (dress-series.com) opgezet. Dat is een web-based platform voor allerlei projecten over de beleving van kleding. Over kledingstukken als objecten van verlangen en als barometers voor de omgeving.

Van Joolen en Hoette begeven zich op straat, net als The Sartorialist, net als The Facehunter. Maar niet met geavanceerde fotoapparatuur, nee: met hun smartphones. Daarmee kunnen ze snel en gemakkelijk een filmpje schieten mochten twee kanariegele laarzen of een vrolijke patchworkjas, aandachttrekkers in zeeën van grijs en zwart en bruin, plotseling voorbij wandelen.

 

 

Het gaat hier niet om het perfecte, statische modeplaatje. Het gaat om beweging en om kledingstukken die zich vloeiend, opwaaiend, stampend en draaiend in de openbare ruimte begeven. Beweging geeft kleding haar betekenis, vinden Hoette en Van Joolen. En om dat kracht bij te zetten filmden ze voor het project DS/measure een zachtjes fladderende rok in zuurstokkleurtjes, als een paradijsvogel te midden van de alledaagse chaos van de stad.

En ineens zag ik wat Ruby Hoette en Elisa van Joolen eigenlijk aan het doen zijn. Zij blazen kleding tot leven. De stoffen vondelingen van Lost and Collected, de patchworkjas die voorbij loopt op straat, en al die gebruikte kledingstukken die de twee in afzonderlijke projecten verzamelen, hercategoriseren, verknippen en weer aan elkaar naaien – dat zijn in hun ogen geen onbezielde objecten. Het zijn persoonlijkheden, karakters van textiel.

Ik denk dat ik nu ga zitten wachten. Wachten totdat ‘modeontwerpers’ als Elisa van Joolen en Ruby Hoette de touwtjes steviger in handen krijgen. Want als zij kleding kunnen bezielen, dan moet dat met de mode ook gaan lukken.

Grote foto: krant die Ruby Hoette maakte met een aantal van haar Lost and Collected-foto’s.