Ik schreef een artikel voor het februarinummer van de Elle, waarvoor ik me in de wereld van synthetische stoffen stortte. Er gebeurt nogal wat in die wereld, zag ik onder andere op YouTube.

 

 

De foto op de home-pagina, met de verlichte dame, komt van de website NextNature. Het pak dat zij draagt is bewerkt met LED-lichtjes, die reageren op haar staat van opwinding. Het werd gemaakt in opdracht van Philips, in een speciale werkgroep die onderzocht of onze levens beter zijn in deze digitale tijden.

Op die site staat ook deze jurk, gemaakt door Studio Roosegaarde in samenwerking met V2_, platform voor kunst en mediatechnologie in Rotterdam.

 

 

Hoe dichter je de draagster ervan nadert, hoe transparanter de jurk, gemaakt van een speciaal soort folie, wordt. In het dagelijks gebruik is het wellicht wat onhandig, zo’n jurk, maar daarvoor is het dan ook een kunstproject, met intimiteit als uitgangspunt. Het is een toekomstvariant van het blozen. En een stuk luchtiger dan die zware polyester pakken uit de jaren zestig, die zich alleen maar vulden met zweet wanneer je werd benaderd door iemand die het hart sneller deed kloppen.

Stel je het straatbeeld voor over pakweg twintig jaar. De een begint te flikkeren als het stoplicht te lang op rood blijft staan. De ander staat steeds in zijn blootje wanneer iemand te dichtbij komt (nogmaals: echt niet handig, hoor). Weer een ander neemt als een kameleon de kleuren van zijn achtergrond aan. Een vierde stapt naar buiten, merkt dat het regent en haalt een spuitbus tevoorschijn waarmee hij zich snel een regenjas spuit.

Dat laatste kan nu al, kijk maar:

 

 

Wat had Annie M.G. Schmidt een vooruitziende blik, toen ze in 1971 de Hou-maar-áán-stomerij bedacht, waar Aagje uit Pluk van de Petteflet een nieuw jurkje kreeg.

 

 

 

Je vindt het artikel uit de Elle hier: Elle Synthetica.