Project Catwalk is een televisieprogramma dat ik moeilijk tot het einde kan uitzitten. Het is te glad, te commercieel, te weinig inspirerend. Waar ik echter altijd even op wacht voordat ik weg zap, is het moment waarop de deelnemers worden losgelaten in Mood.

Mood Designer Fabrics in New York moet wel de stoffenhemel zijn. Hier staan rijen en rijen stellingkasten, tot aan het hoge plafond volgestouwd met balen textiel. Zijde uit China, crèpe Georgette, zwaar linnen, licht linnen, kasjmier en Rib Knit. Flanel, fleece, vilt, organza en denim. Het is er allemaal. Hier worden de deelnemers aan Project Catwalk voor elke nieuwe opdracht een minuut of twintig losgelaten om stof te verzamelen voor de creaties in hun hoofd.

Dan ben ik eventjes jaloers. Het lijkt me heerlijk om daar te worden losgelaten (en om dan door iemand anders een mooie jurk te laten maken). En ik weet al precies waarmee ik na die krappe twintig minuten zou terugkomen. Met streepjes. Met stipjes.

Met vierkantjes, kommaatjes, driehoekjes, cirkeltjes, bolletjes, zwabberlijnen, kruispunten, stoeptegels, boomtakken, sterrenhemels, hekwerken en gekrakt ijs. Met patronen, het liefst in zwart en wit, het allerliefst in zwart en poeder- of pasteltinten, die niet te hard grafisch zijn en liever een beetje vaag, alsof ze werden gestempeld, en ook niet al te letterlijk naar de natuur verwijzen.

En het mag er al helemaal niet goedkoop uitzien.

Het is lastig uitleggen. Ik bedoel dus niet dit:

 

 

en ook niet dit:

 

 

maar zoiets:

 

 

Ik verzamel al jaren de mooiste outfits van streetstyle blogs zoals The Sartorialist, Garance Doré, Street Style Aesthetic, Nast Magazine en Stil in Berlin. Die stop ik in een mapje. Wie daar doorheen bladert ziet mijn liefde voor patronen, het liefst verschillende binnen één set, in een oogwenk.

 

 

 

 

 

 

 

[Al deze foto’s: © Scott Schuman/The Sartorialist]

En dit is nog maar het topje van de (foto)grafische berg op mijn computer.

Laatst was ik op bezoek bij Saskia van Gelder. Zij werkt al jaren in verschillende functies voor de stoffenindustrie. Zo is ze inkoper voor het modelabel Klavers Van Engelen. En ze ontwerpt stoffen voor Japanse textielbedrijven. Als een soort trendwatcher gaat ze op zoek naar dat wat een nieuwe stof zou moeten uitstralen, een sfeer, een gevoel. Daarbij wordt ze geïnspireerd door van alles en nog wat, maar vooral door beeldende kunst.

Ze liet me een map zien, een soort mood board voor een nieuwe stof die ze een paar jaar geleden wilde laten produceren. Ze was destijds gegrepen door het werk van Folkert de Jong, die naargeestige beeldengroepen maakt van piep-, pur- en polyurethane schuim.

Om die sfeer over te brengen op de stoffenontwikkelaars in Japan, had Saskia van Gelder foto’s van het werk van De Jong afgewisseld met staaltjes gevonden materiaal dat haar aan zijn beelden deed denken. Stukjes van felgekleurde polyester mannenpakken uit de jaren zestig bijvoorbeeld, en andere supersynthetische stofjes, met groeven en sneeën.

Alleen al die map zag er geweldig uit.

Zou ik ooit een stof willen laten maken, dan gooide ik al mijn voorbeelden bij Saskia van Gelder door de brievenbus. Hier Saskia, orden het alsjeblieft en stuur het naar Japan, opdat ze daar de stof met het perfecte patroon ontwikkelen.

 

(Kijk eens aan: Patternity. Nog meer inspiratie.)