Van wie zou deze jas geweest zijn? Ik stel me een oudere, ietwat rebelse Heemsteedse vrouw voor. Iemand die zich haar leven lang aan de conventies van haar omgeving heeft gehouden, maar op een dag (ergens in de jaren tachtig) tegen zichzelf zei: Basta. Ik heb lang genoeg naar andermans pijpen gedanst. Nu wil ik die mosterdgele Christian Dior met die brede schouders.

Blijkbaar beviel de jas uiteindelijk niet. Een paar jaar geleden hing hij immers, nauwelijks gedragen, in een tweedehands klerenwinkel in Haarlem. Het lusje is stuk, dat wel, maar verder is het ding in onberispelijke staat. De zijden voering is nog helemaal heel. Of was de vorige eigenaar een vrouw die gewoon uiterst zuinig op haar spullen was?

 

 

 

 

 

Een vriendin opperde ooit het idee voor een tweedehands kledingwinkel waarin de kleding is voorzien van een A4tje met geschiedenis. ‘Deze blauwe cocktailjurk met witte polkadots werd in 1958 gedragen door de vrouw van de Nederlandse ambassadeur in Oostenrijk’ – zoiets. Het leek mij een beregoed idee.

Intussen hangt de mosterdgele Diorjas nog steeds ongedragen aan een haakje. Ik heb hem vooral voor de heb. Wanneer ik hem aantrek en in de spiegel kijk, val ik als een blok voor de fantastische belijning aan de zijkant. Maar mocht ik ooit besluiten om de jas te verkopen, dan weet ik wat ik op mijn A4tje schrijf.

‘Deze jas was van Merel Bem, die in haar leven verschillende revivals van de jaren tachtig voorbij zag komen, maar de bekoring van de schoudervulling toch nooit heeft begrepen. Op de hanger benaderde de jas perfectie, was het mosterdgeel zacht en betoverend. En had ze zijwaarts door het leven kunnen gaan, dan was dit het ideale model. Helaas. Draaide ze een kwartslag voor de spiegel dan schrok ze zich rot. Daar stond – altijd weer – Spongebob Squarepants, die ellendige vierkante pratende spons.’