Joe's schaar

Dit is de schaar van mijn achteroudoom Joe, kleermaker in New York. Ik heb geen idee hoe oud het ding precies is. Joe arriveerde in 1911 per schip vanuit Buenos Aires (waar hij ook al zeven jaar kleermaker was), rolde de New Yorkse kledingindustrie in en verliet die pas vlak voor zijn dood in 1965.

Hoe lang gaat een stofschaar mee? Best lang, vermoed ik.

Het is dus goed mogelijk dat dit exemplaar de stof heeft geknipt voor het jasje van presidentsvrouw Grace Coolidge. Rode stof was het – want dat was haar lievelingskleur – met een patroon van met gouddraad geborduurde bloemen. Joe ontwierp en maakte het in 1925 ter ere van de inauguratie van Calvin Coolidge, de dertigste president van de Verenigde Staten.

idem

Mijn achternicht, Joe’s kleindochter, vertelde me dat haar grootvader altijd te herkennen was aan drie voorwerpen. Om zijn nek bungelde een geel meetlint. In zijn zak staken een stuk kleermakerskalk en de schaar. ‘Een glimmende schaar met een zwart handvat’, zei ze. Dit zou hem kunnen zijn. De verf is door de decennia heen wat afgebladderd.

De schaar doet het nog best. Jaren na Joe’s dood heeft mijn andere achternicht hem meegenomen naar Parijs, waar ze woont. Toen ze een paar maanden geleden bedacht dat ik het ding mocht hebben, wilde ze hem schoonmaken. Maar terwijl ze daarmee bezig was, beet hij haar venijnig in de vingers. Ik weet niet veel van stofscharen, maar dat ze niet van water houden lijkt me hiermee wel bewezen.