Dit is de eerste aflevering van de serie kledingverhalen die ik al bijna een jaar met veel plezier schrijf voor Harper’s Bazaar. Elke maand bel ik met iemand die me een mooi verhaal kan vertellen over een memorabel kledingstuk, een paar schoenen of een accessoire in haar kast. Die stukken krijgen vervolgens de Royal Harper’s Bazaar Treatment, want ze worden per koerier opgehaald, prachtig gefotografeerd door Alexandra Brand, en weer thuisgebracht. ‘Bruid in het groen’, over de ‘trouwsluier’ van stilist Tatjana Quax, beet het spits af in de maarteditie van 2017.

Het ruisen van de zee zit erin. En het zand van IJmuiden. De hele zomerse dag, het ja-woord, de aanblik van haar kersverse echtgenoot in zijn donkerblauwe linnen pak en hoe lief haar vader naar haar keek – dat alles raakte bijna 21 jaar geleden voorgoed verweven met de lichtgroene, voile-achtige katoen van wat Tatjana Quax (48, stilist en oprichter van Studio Aandacht) haar ‘trouwsluier’ noemt. Ze draagt hem nog steeds – niet vaak, ze is er méér dan voorzichtig mee – maar op een zomerdag waarop het weer ’s avonds ineens omslaat, ja dan. De zachte doek met handgeborduurde bloemen en met kralen afgezette randen is een moment, zegt ze, een gebeurtenis uit haar leven die ze om haar schouders kan slaan. Al voelt het meer als aantrekken. In haar ogen is haar trouwsluier een volwaardig kledingstuk.

Ze hadden plots besloten te trouwen, op hun manier. Niet in de katholieke kerk, maar op het strand, met een diner overdag en hun liefste vrienden en zoontje Max, zo goed als één jaar oud, erbij. Haar ouders reageerden ruimdenkend en boden aan om de trouwkleding te betalen. Riep Quax nog voor de grap: ‘O, Dries van Noten is prima hoor’. Stond ze voordat ze het wist samen met haar moeder en haar zus naar de gevel van Van Notens Modepaleis in Antwerpen te staren.

De keuze was snel gemaakt. Hing daar niet een lange lichtgroene jurk? En had Tatjana Quax niet al jaren om de een of andere onverklaarbare reden geroepen: ‘Zeg jongens, áls ik trouw, dan trouw ik in het groen’? Dus dat zij nu in de winkel van Dries van Noten – die niet eens standaard bruidskleding ontwerpt, kun je nagaan – juist tegen dit lenteachtige model aan moest lopen, maakte het extra bijzonder en nou ja: ‘alsof het zo moest zijn’. De jurk had aan de achterkant een parmantig ‘queu-queutje’, een extra kontje van stof, en de spaghettibandjes kon ze met haar figuur net hebben. Klaar, dacht Quax, maar haar moeder zei: ‘Probeer het eens met die omslagdoek om je schouders. Dan ben je net iets meer een bruid.’ En toen was het pas echt klaar.

Het blauwe linnen pak voor de toekomstige bruidegom ging ook mee naar huis. Aanvankelijk voelde Quax zich bezwaard. Die trouwsluier van haar was duurder dan de twee outfits bij elkaar. Maar toen bedacht ze: zulke uitspattingen waren zo ongewoon voor haar ouders, dat het wel moest betekenen dat ze het naderende trouwfeest goedkeurden. Bovendien was het te laat: als een blok was ze toen al gevallen voor de geborduurde bloemen van glanzend draad die met mooie, gelijkmatige steken op de stof waren aangebracht. Door íemand. Met de hand en een portie geduld waar je U tegen zegt. Die gedachte ontroert haar nog altijd.

Haar trouwsluier is een tastbare herinnering aan een dag die niet meer overgedaan kan worden. Natuurlijk: ze zou terug kunnen keren naar het strand in IJmuiden, ze zou opnieuw ja kunnen zeggen tegen haar grote liefde, omringd door hun twee zoons en vrienden. Maar er zou altijd iemand missen, iemand die 21 jaar geleden zijn dochter in het groen zag trouwen en daar uiterst tevreden mee was. Haar vader die, vertelt Tatjana Quax zacht grinnikend, haar jurk van tevoren had goedgekeurd met de opmerking dat ze er prachtig in uitzag, maar wel even een ‘corrigerend slipje’ voor eronder moest aanschaffen. Hij overleed niet lang geleden.

Zijn blik zit erin. Dat is de reden dat ze haar omslagdoek nog nooit naar de stomerij heeft gebracht. Ze hangt hem soms buiten, dat wel. Maar hij stinkt gewoon niet, ze zegt het haastig, dus het hoéft niet. Zo blijft die blik tenminste zitten waar hij zit, voor altijd genesteld tussen de bloemen als in een groene Alpenwei. En wie weet geeft ze haar trouwsluier op een dag door aan een schoondochter, net als haar man zijn blauwe linnen trouwpak doorgaf aan oudste zoon Max. Geeft ze eigenlijk haar vader door, evenals het gelukkige besef dat het zo goed is.

Alexandra Brand: Clothes with a Story