Goed, het is natuurlijk zijn werk, acteren. En hij doet het al vijftien jaar. Dus zó bijzonder is het nu ook weer niet dat ie precies weet wat te zeggen en hoe te doen wanneer hij voordoet hoe bekenden in Amerika reageerden toen hij vertelde dat hij een rol had in de hitserie Game of Thrones. Maar eigenlijk. Eigenlijk is het hilarisch. Daar, aan het andere eind van de Skype-verbinding met Belfast, zit Michiel Huisman (32) in een Ierse hotelkamer met gestreepte gordijnen. Hij roept: ‘But… are you with the Mother of Dragons??? Really? Oh DUUUDE. O MY GOD. That’s so cool – I mean: she has the dragons and it’s like… YEAH!’. Het is behoorlijk overtuigend, zelfs wanneer de slechte verbinding ervoor zorgt dat zijn videobeeltenis af en toe verandert in een aantal bewegende blokjes. Hij schiet er zelf van in de lach. ‘Er waren ouders van kinderen uit mijn dochters klas die helemaal nuts werden. Ik dacht: Seriously?’

Seriously indeed. Zo groot is dat dus, die fantasy televisieserie over de verwikkelingen in de Zeven Koninkrijken op het mythische continent Westeros, waarin Michiel Huisman binnenkort de rol van huurlingcommandant Daario Naharis op zich zal nemen. De opnamen voor alweer het vierde seizoen zijn in volle gang en hebben plaats in onder andere Kroatië en Ierland. De afgelopen vijf weken is Huisman afwisselend op die twee locaties in de huid van Daario gekropen, wat we vrij letterlijk mogen nemen, want het duurde dagelijks wel zo’n drie kwartier, vertelt hij, voordat hij alle delen van zijn leren uitrusting over elkaar aan had getrokken.

Hij nam de rol over van acteur Ed Skrein en hoewel die slechts in de laatste drie afleveringen van het derde seizoen te zien was, was dat nieuws wekenlang voer voor verhitte discussie op talloze online fansites. Want wat ging dat worden met die Nederlandse acteur, die voor sommigen volledig uit de lucht kwam vallen, maar die de meesten wel kenden uit die andere serie, Treme, over het New Orleans van na orkaan Katrina, of uit Nashville, over de muziekindustrie aldaar. ‘Horrible news!’ volgens ‘CapA’, maar ‘mk’ dacht: ‘maybe they wanted more good looking’.

Michiel Huisman leest ze nog maar zelden, die commentaren onder de nieuwsberichten. ‘Ik ben er wel nieuwsgierig naar, maar ik probeer het niet te doen. Er zullen mensen zijn die het vreselijk vinden en ook die het juist tof vinden. Ik snap dat mensen willen reageren en dat is hun goed recht. Ik heb daar natuurlijk wel mee moeten leren omgaan, maar’, zegt hij, en hij legt gekscherend plechtig zijn hand op zijn borst, ‘ik heb dat een plekje gegeven. Geloof ik.’ Om vervolgens op vermakelijke wijze het tegendeel te bewijzen. Want de afgelopen week lekten er foto’s uit van de set in Belfast en op één van die foto’s is Michiel Huisman te zien. En toen las hij, misschien wel per ongeluk, toch de reacties. ‘Iemand had geschreven: “Nou, die nieuwe Daario ziet er wel een beetje sjofel uit”. Toen dacht ik: What the fuck! Dit is gewoon behind the scenes, aan het einde van een draaidag. Ik heb vijf lagen van mijn wapenuitrusting afgedaan en loop naar de trailer. Het heeft helemaal níets te maken met hoe Daario eruitziet. “Een beetje sjofel” – kom óp zeg.’

 

 

 

 

Hoe doe je dat eigenlijk, zo’n rol overnemen? Heb je gekeken naar hoe Ed Skrein Daario speelde?

‘Nee. Ik heb hem wel eens voorbij zien komen, dus ik heb een idee van wat hij deed. Maar het zou teveel mijn beeld van die rol kleuren, als ik zou kijken naar hoe iemand anders dat zou doen. Dat wilde ik niet. Dus toen de rol me werd aangeboden, ben ik de serie helemaal opnieuw gaan kijken tot aan het moment dat mijn personage zijn intrede deed in de serie. Daarna heb ik de scripts opgevraagd en heb ik de scènes gelezen. En toen heb ik gedaan alsof ik die scènes die al opgenomen waren voordat ik erbij was, gewoon al had gespeeld.’

Eenmaal op de set in Ierland en Kroatië, waar op sommige dagen wel 300 mensen tegelijkertijd aanwezig waren, was de druk weg. ‘Ik heb het heel tof gevonden. Game of Thrones is echt mega; er zijn meerdere crews en er worden meerdere verhaallijnen tegelijkertijd gedraaid op verschillende plekken op de wereld. Het is overweldigend.’ Carice van Houten, die de rol van de duistere priesteres Melisandre speelt, heeft hij niet gezien. ‘Ja jammer, dat lijkt me leuk. Dan kunnen we onze geheimtaal spreken.’

Hier in Nederland wordt gezegd dat je op het punt van doorbreken staat in Amerika.

Grote grijns. ‘Dat is heel erg leuk. En heel erg schattig ook wel. Want … ja… wanneer ben je dan doorgebroken? Dat weet ik niet hoor. Maar ik weet wel dat ik al ruim vier jaar niet meer in Nederland heb gewerkt, dus…’

Dat zegt wel wat.

‘Ja.’

Sinds 2009 woont Michiel Huisman in New Orleans, samen met zijn vrouw, actrice Tara Elders, en hun zesjarige dochter Hazel. Onlangs kochten ze er een huis, zo’n houten Victoriaans pand uit 1880 met een witte veranda. ‘New Orleans is wat losser en vrijer dan andere Amerikaanse steden’, zegt hij. ‘Maar het is ook een stad die jarenlang genegeerd werd door de overheid en waar kinderen opgroeien met weinig perspectief.’ Hazel gaat er naar een privéschool. Ze zijn destijds verhuisd vanwege Huismans rol van Sonny in Treme: een straatmuzikant met een getroebleerd karakter tegen de achtergrond van een even getroebleerde stad. Het vierde en laatste seizoen gaat in december in Amerika van start.

Het was niet zijn eerste buitenlandse rol. Hij speelde ondermeer een aandoenlijk dolende twintiger in de charmante film Unmade Beds (2009), een nonchalante Duitse prins in het kostuumdrama The Young Vicoria (2009) en de trotse Russische balletdanser Rudolf Noerejev in de tv-film Margot (óók 2009), waarvoor hij thuis ‘wéken’ in een balletmaillot liep, ‘ook wanneer vrienden langskwamen’. In Nederland had hij toen al (hoofd)rollen in de speelfilms Johan, Phileine zegt sorry, Floris en Zwartboek achter zich, plus diverse personages in series als Meiden van de Wit en De co-assistent. Bovendien was hij hier ook de Michiel Huisman van de muziek: hij zong en speelde gitaar in de band Fontaine, die later onder de naam ‘Michiel Huisman’ verderging. In 2005 kwam een soloalbum uit: Luchtige Verhalen.

 

 

 

 

En er komt voorlopig geen einde aan. Morgenavond reist hij, na een bliksembezoek aan Amsterdam, met zijn gezin terug naar New Orleans. Daar gaat hij twee dagen ‘kleren wassen’, voordat hij doorvliegt naar Portland, Oregon, voor het opnemen van de film Wild, waarin Reese Witherspoon de hoofdrol speelt. Dan is er nog een rol in het tweede seizoen van Orphan Black, een serie van BBC America. En intussen is op de Amerikaanse televisie het tweede seizoen van Nashville begonnen, waarin hij Liam McGuinnis speelt, een zelfverzekerde muziekproducer die zelfs met allerlei hoedjes en sjaaltjes tamelijk sexy blijft en het hoofd op hol brengt van countryster Rayna Jaymes, uiterst cool vertolkt door Connie Britton.

 

 

 

 

Je zou dus best kunnen beweren dat het goed gaat met Michiel Huisman. Dat vindt hij zelf ook, al blijft hij steeds aangenaam bedaard. ‘Toen Treme afliep, ietsje sneller dan ik had verwacht, dacht ik even: Oké, dit was de basis, die serie verschafte me acht maanden per jaar werk. Ik had een exclusief contract, dus er was, behalve een paar films, weinig kans om andere dingen te doen. Toen moest er wel snel iets anders komen. En dat gebeurde, ik heb sindsdien niet zonder werk gezeten.’ Intussen pelt hij een van de vijf eieren die hij tegenwoordig elke ochtend eet (‘alleen de eiwítten, hoor’), om het lijf van Daario te behoeden voor spierafname. Iets waar Daario zich, zo te zien, absoluut geen zorgen om hoeft te maken. ‘Ik heb iets te hard mijn best gedaan’, beaamt Huisman. ‘Ik heb tweeënhalve maand elke dag in de sportschool gestaan. Dat gaat nu wel weer minder worden natuurlijk, maar ik wil het graag vasthouden.’ En hij giet er een proteïneshake achteraan.

Er was een tijd dat je het moeilijk vond om naar jezelf te kijken. Ik herinner me een uitzending van Jensen waarin een monitor speciaal voor jou werd omgedraaid, zodat je niet steeds met jezelf geconfronteerd werd. Hoe is dat nu?

Hij lacht. ‘Ik vind het nog steeds heel lastig om naar mezelf te kijken. Als ik Skype, hang ik ook vaak iets over mijn eigen hoofd heen. Vroeger kon ik het echt niet aanzien. Maar ik begin er langzaam aan te wennen. Ik zit niet juichend op de bank, maar ik kijk wel.’

Tara is ook acteur. Kan zij jou adviseren of werkt het niet zo bij jullie?

‘Jawel, dat werkt heel erg zo bij ons. We werken samen, zelfs op het gebied van auditeren. Als ik scènes moet inspelen, zit zij achter de camera en geeft me tegenspel. En ze regisseert me. Wanneer ik uiteindelijk op de set sta, dan doe ik het natuurlijk alleen. Maar daarbuiten heb ik het gevoel dat het heel erg een team effort is wat we aan het doen… wat ik aan het doen ben. Als ik dingen heb die een beetje spannend zijn, dan zorg ik altijd, of ik nou thuis ben of op reis via Skype, dat ik de avond van tevoren met haar de scènes doorneem. Dan hebben we het er nog even over.’

Zij acteert niet meer. Mist ze het nog wel eens?

‘Niet erg. Ik denk wel dat ze het weer zou doen, als ze door iemand zou worden benaderd met wie ze graag zou willen werken en we het op de een of andere manier zouden klaarspelen om ons werk op elkaar af te stemmen. Maar dat zou wel betekenen dat we niet meer het gezinsleven konden hebben dat we nu hebben, tenzij ik zou opgeven wat ik nu doe. Maar dat wil zij ook niet. En het wil niet zeggen dat ze niet met andere dingen bezig is, hè. Ze heeft sinds kort haar eigen sieradenlijn (Sam&Haas, samen met Katja Schuurman en Bibi van der Velden – red.).’

En de muziek – mis jij de muziek?

‘Daar heb ik inderdaad weinig tijd voor. Gelukkig was ik in Treme min of meer gedwongen om muziek te maken. En ik was erbij toen ze de score voor Nashville opnamen. Het niveau is daar zo ontiegelijk hoog. Er zaten gitaristen te spelen en ik dacht: No way dat ik vandaag een gitaar ga oppakken, want dat slaat echt helemaal nergens op.’

Zelf ooit een nieuwe plaat opnemen, sluit hij niet desondanks niet uit. Hij heeft inmiddels veel contacten in New Orleans, een ‘straatschoffie’ vergeleken bij het countrybolwerk Nashville, ‘funkier en smeriger’ – het gaat er nog weleens van komen, denkt hij. Hij hoopt dat Hazel tegen die tijd ook een instrument speelt. ‘Ik wil eigenlijk dat ze gaat drummen, want dat kan ik het meest gebruiken: een drummer.’

Nederland mist hij, afgezien van goede vrienden en familie, niet vreselijk. Elke zomer logeert hij met vrouw en kind twee maanden op de boerderij van zijn schoonvader in Noord-Holland. Dan struinen ze dagen door Amsterdam. ‘Dat is superfijn. Maar het is ook zo spannend om te kunnen doen wat ik aan het doen ben en dat maakt veel van de dingen die je moet missen weer goed.’ Amerika heeft hem veranderd. Hij heeft lang moeten zoeken naar het midden tussen zijn bescheiden, Hollandse nuchterheid en de ‘ongegeneerde ambitie’ van de Amerikanen.

‘Als ik aan mensen in Amerika vertel wat ik aan het doen ben en ik zou dat doen op de manier zoals wij dat gewend zijn in Nederland, zo van: Noujaaa ach, we zien wel of het wat wordt – dan begrijpen ze je niet. Dan denken ze: Ja, ben je het nou aan het doen of niet? Ik vond dat heel, heel erg moeilijk’, bekent hij. ‘Taar heeft heel vaak tegen me moeten zeggen: Je móet het echt anders gaan aanpakken. Je bent toffe dingen aan het doen, maar doordat je het zo halfbakken brengt, denken mensen: Nou, dat gaat niet echt ergens heen, geloof ik.’

Maar kijk. Daar gaat hij.

 

 

Gepubliceerd in ELLE, december 2013