Verborgen vrouwen / via Lookbook.nu

‘Wat zag ik eruit, toen’, zei de oud-klasgenoot die ik na vijftien jaar weer eens zag. Zij woont al net zo lang in Engeland, waar ze na haar studie aan de universiteit van Cambridge is gebleven. Nu was ze even op bezoek in Nederland. Ze had de dag tevoren op de zolder van haar ouderlijk huis een doos met oude foto’s gevonden, en die had ze met een mengeling van nostalgie, fascinatie en afschuw zitten bekijken.

Waar ze zich vooral over verbaasde: die wijde sporttruien die ze destijds droeg. Zo lomp, zo groot, zo vierkant. ‘Die droegen we toch allemaal?’ zei ik. Ook ik heb fotobewijs van de dagen dat ik mezelf presenteerde in royale T-shirts, ruimvallende broeken en oversized blouses, een manier van kleden die overigens helemaal terug is, getuige de voorjaarsshows van Dries van Noten en Jil Sander afgelopen week in Parijs.

Mmm ja – maar dan anders.

Op de middelbare school (ik heb het nu over het staartje van de jaren tachtig en de eerste helft van de jaren negentig) droegen we die tenten niet om onze vrouwelijkheid te vieren, maar om haar te verstoppen. Ik deed dat in ieder geval wel. Uitbottende billen, borsten, heupen dienden met een hele hoop stof te worden bestreden. En toen ik eens, na eindeloos weifelen en draaien in de paskamer van Mac & Maggie, naar buiten kwam in een voor mijn doen tamelijk strak, zwart coltruitje, werd ik onmiddellijk afgestraft.

‘Oh, wat ben je sexy zo, met die borsten’, riep een vriendin uit. Ze bedoelde het ongetwijfeld goed. Maar haar bestaan op aarde werd in die tijd al uitsluitend bepaald door het op hol brengen van zoveel mogelijk mannenhoofden, en zover was ik nog lang niet. ‘Sexy’ en ‘borsten’ waren woorden die niets met mij te maken hadden. Het truitje ging uit en verdween voor straf een jaar lang in de kast.

Daarover hadden wij het, mijn oud-klasgenoot en ik. We giechelden erom, want moest je nu eens kijken. Goed, we waren dan misschien niet gekleed volgens de laatste mode en wie weet hadden we hier en daar een stilistische misser gemaakt, maar onze kleding was niet langer een harnas tegen de scherpe blikken van anderen. Wat we droegen was nu een uiting van wie we wilden zijn en van hoe we wilden dat anderen ons zagen.

Dat inzicht had wel verdraaid lang op zich laten wachten – dat moesten we toegeven. ‘Eigenlijk weet ik pas sinds een jaar of vijf wat ik wil en kan dragen – en dúrf ik dat ook’, bekende ik mijn vriendin. Ze knikte. Een beetje besmuikt namen we elkaar op. Was er eigenlijk wel zo veel veranderd als we dachten? Aarzelend ging ik naar huis.