Tom Claassen: Elephants, 2000 Foto: Rijkswaterstaat Dienst IJsselmeerspolders

Wanneer het miezert zijn ze veruit op hun best. Dan lijkt hun huid een grijze kleurenwaaier: van boven leisteen en van onder parel. Daartussen is het dan gewoon beton. Zoals ze daar verkeren in de zon, of in de regen, bij hagelstorm of als het vriest – je komt ze altijd tegen, langs de snelweg bij Almere. Twee kijken naar je, drie draaiden zich om.

De autorit van Haarlem naar het noorden is een lange. Zeker met twee kleine mensen achterin, die ongeduldig elk kwartier verlangen, dat je meedeelt waar je bent. En of je even aan wilt geven, hoelang het allemaal nog duurt. Totdat er één naar buiten tuurt en roept: ‘De olifanten van Tom Claassen!’ Dan weet ik: we zijn bijna halverwege.

Natuurlijk zijn ze meer dan slechts een baken. Meer dan een houvast ergens in de berm. Hun spuitbetonnen vel lijkt van fluweel, dat je graag aan wilt raken, maar nergens kun je stoppen. Daar staan ze, dikke poten, grijze koppen, pineuten van een snelwegritueel. Ze zijn me lief, die olifanten, maar ik kan hun praktisch nut nu eenmaal niet negeren. Want steeds als wij die beesten weer passeren, denk ik: nu hoeven we niet meer zoveel.

© 2015 Merel Bem